Graanoogst : ) . Hoewel dat niet de bedoeling was. Knipte altijd de rijpe halmen van de rogge (Secale cereale) af en legde ze neer op de lege plekken van de zomer-groenten-oogst. Zaadjes vielen er vanzelf uit en ontkiemden. Met als resultaat prachtig grasblad in de winter voor in mijn groene smoothie, het blad is rijk aan chlorofyl en slijmstoffen! Een deel werd voor de smoothie afgeknipt en een deel liet ik groeien voor nieuwe halmen in het jaar daarop. Dat werkte. Het werkte zelfs fantastisch. Tot ik mijn grote moestuin verhuisde naar mijn kleine stadstuin. En de enige duif in stadscentrum die blijkbaar niet van junkfood houdt (ze leven van de weggegooide hamburger, pizza en frieten in het centrum) mijn tuintje wist te vinden.
Een heuse tuinduif. Die : ( helaas net als mij dol is op het blad van de paardenbloem, wilde cichorei enzovoort en blijkbaar dus ook op mijn roggezaden. Mijn reacties wisselden tussen frustratie en vermaak. Wist niet dat duiven op hun tenen konden staan. Het was soms uiterst hilarisch. Balancerend op het puntje van de teennagels en de nek zo ver mogelijk uitstrekkend om zich maar zo lang mogelijk te maken, probeerde hij bij de rijpende graantjes te komen. Het was alsof ik in de spiegel keek, wanneer ik een walnoot, vlierbessenscherm, appel of wat dan ook zag te hangen en mijzelf volledig uitstrekkend er helaas juist niet bij kon. Of die keer dat hij op de rand van de schutting bloedserieus de situatie zat te bestuderen. Er moest toch een mogelijkheid zijn? En hij vond hem! Als een raket dook ie omlaag om op de stengels te landen. Om zich vervolgens een hoedje te schrikken doordat ie met een plof op de grond terecht kwam. Tsja, graanstengels zijn geen solide boomtakken. Maar wat ie onbedoeld wel voor elkaar had gekregen was dat de stengels geknakt met halmen en al op de grond lagen. Zo maar voor het oprapen. Tijd om zelf te gaan oogsten! Een deel voor de duif met rust latend.
Rogge is geen wild in onze natuur groeiende grassoort, alleen verwilderd uit de landbouw kom je de plant tegen. Onze natuur is echter rijk aan andere, wel wilde grassoorten. Van de meesten is het groene blad eetbaar. Niet als salade, daarvoor is het veel te taai, maar in een groene smoothie doen ze het prachtig! En uiteraard is van talrijke soorten de graankorrel eetbaar, gekiemd of verwerkt tot meel. De korrels van de wilde soorten zijn echter wel beduidend kleiner dan van de veredelde, gekweekte graansoorten.
Een overzicht van de (on)eetbaarheid van onze grassen? In het Wildpluk Compendium zijn al onze grassen opgenomen, samen met hun eetbaarheid.
